BETEKENIS WILLIAM RODRIGUEZ   Introductie door Alex Jones     TOESPRAAK   Inleidend: bezoek aan Maleisië en Venezuela     9/11   Explosies onder straatniveau (WTC 1)   Zuidtoren   Masterkey   Brandweer en bepakking   Amoniumnitraat   "We zijn vijfenzestig kwijt!"   "Niet achterom kijken!"     NA 9/11   Getuigenissen genegeerd   Waarheid 911

BETEKENIS WILLIAM RODRIGUEZ

TOP		Overzicht

INTRODUCTIE DOOR ALEX JONES

(...) William Rodriguez, stel je voor. Hij was hoofdconciërge van één van de torens en had de masterkey (de sleutel die op alle sloten past). Het gebouw staat in brand. Hij blijft daar met de brandweerlieden, begeleidt hen naar de top van het gebouw; leidt honderden mensen naar de uitgang en helpt vijftien daarvan naar buiten. Hij gaat opnieuw naar binnen en het gebouw stort boven hem in. Voor zover bekend is hij de laatste reddingswerker die onder het puin vandaan wordt getrokken. Maar dat is niet waar de onverschrokkenheid eindigt, dat is waar het begint!
William Rodriguez bezoekt het Witte Huis en is door het hele land op nationale televisie te zien. Honderden show’s. Hij was overal. Hij was de grote held.
De republikeinen wilden dat hij zich kandidaat zou stellen voor de regering. Ze wilden dat hij hun hielenlikker werd. Er werden hem miljoenen dollars geboden, tot hij begon te praten over het feit dat er explosies waren afgegaan en dat bij sommige mensen de huid eraf was gebrand. Allemaal op de laagste verdiepingen nog voordat het gebouw instortte. Ze vertelden hem zijn mond te houden en de miljoenen te pakken. Hoeveel van jullie zouden zeggen: “Ik hoef die miljoenen niet?"
Hij deed het en redde niet alleen die mensen, hij weigerde al die miljoenen dollars. Vele slachtoffers hebben ze afgekocht, maar hij zei: “Nee”.
Nu reist hij de wereld over, van Venezuela tot Maleisië tot Japan. Tientallen landen. Daar spreekt hij via nationale televisie tot de bevolking. De blackout van het nieuws is niet wereldwijd. Ze waren in Engeland, in Duitsland, Italië, Rusland (en in Nederland, red.). Ze zijn de wereld over geweest. En nu is hij hier, voor u, in Los Angeles!
William Rodriguez heeft mij verteld dat dit een van de laatste keren is dat hij in de Verenigde Staten een speech geeft. Hij denkt dat het meer effect heeft als hij wereldwijd spreekt.

Dus, één van de ware helden van 9/11 was niet een brandweerman en evenmin een politieman. Hij was daar helemaal niet voor opgeleid. Toch ging hij dat brandende gebouw in en bleef er totdat het instortte. Wij zijn zeer vereerd om William Rodriguez vandaag bij ons te hebben. William, kom maar naar voren! (Applaus van het publiek)

TOESPRAAK
    
INLEIDEND: BEZOEKEN AAN MALEISIË EN VENEZUELA

TOP		Overzicht

9/11

Nu begin ik met 9/11 (William neemt plaats vlak voor het publiek).
Voor hen die mij nog niet kennen, William Rodriguez is mijn naam. Ik werkte gedurende twintig jaar in het gebouw. Twintig jaar van mijn leven was ik een conciërge. Ik was iemand die de leiding had over het schoonmaken van de trappenhuizen van de North Tower. Van de twintig jaar die ik in het gebouw werkte, heb ik tien jaar gewerkt op het kantoor van de gouverneur. Gouverneur Quomo was de voorganger van gouverneur Pataki. Ik was degene die zijn kantoor schoonmaakte. Maar ik bereidde ook de persconferenties voor. Vanwege die tien jaar wist ik hoe ik na 9/11 een persconferentie moest opzetten, evenals het opmaken van de verklaringen in de bezwaarschriften. Het was tien jaar van leren en luisteren, zonder dat ik kon vermoeden dat ik ooit met politici zou moeten onderhandelen. Dat is hoe ik denk dat God ons voorbereidt en ons een opdracht geeft. (...)

Er zijn nu vijf jaar voorbij. Vijf jaar van mijn leven heb ik hieraan gewijd. Vijf jaar dat ik, sinds het moment dat ik onder het puin vandaan werd getrokken, heb gevochten voor de rechten van de slachtoffers; de rechten van immigranten; de waarheid over 9/11; rampenmanagement… ik bedoel… het ene na het andere onderwerp. (…)
Dat is wat activisten doen, zij springen van het ene onderwerp naar het andere, totdat zij een verandering tot stand brengen. We hebben gezien hoe dat ging na 9/11. De mooie situatie die we hadden in de jaren zestig, dat soort activisme, was vanwege de Patriot Act totaal uitgewist. De Patriot act heeft vijftig jaar van burgerrechten geëlimineerd. En toen zij 9/11 – onze wanhoop - misbruikten om deze politiek te voeren, deze agenda tegen de mensen hier en in het buitenland, toen voelde ik natuurlijk de verantwoordelijkheid om te spreken en mijn beklag te doen (applaus van het publiek).

Twintig jaar van mijn leven in dat gebouw, uhhh… ik spring nu maar gewoon in het verhaal van wat er op die dag met mij gebeurde. Ik ging laat naar mijn werk. Nogmaals, ik geloof echt dat er die dag voor mij een opdracht was, omdat als ik op de normale tijd van acht uur was gekomen, ik dan al bovenin het gebouw - in Windows on the World - zou zijn geweest en dood zou zijn (Windows on the World was een restaurant en bar op de bovenste vloeren van WTC1 - verdiepingen 106, 107, noot red.). Ik kwam dus later… om half negen ’s morgens. Ik ben op de kelderverdieping… Het gebouw heeft zes onderverdiepingen: B1, B2, B3 helemaal naar beneden, naar B6. Op B1 zaten alle onderhoudsbedrijven van het bedrijf dat met het World Trade Center te maken had. Mijn bedrijf was ABM: American Building Maintenance. Dat bedrijf bezat feitelijk de bouwkundige contracten, de schildercontracten en de werktuigkundige contracten.

EXPLOSIES ONDER STRAATNIVEAU
Ons kantoor was op de B1 verdieping. Terwijl ik om acht uur zesenveertig stond te praten met een opzichter, hoorden we plotseling BANG!!! Zeer hard: BOEMM!!! Een explosie zo krachtig dat wij omhoog werden gedrukt. Omhoog! Welnu, ik werkte twintig jaar in het gebouw weet u nog? En het kwam uit de kelderverdiepingen tussen B2 en B3. Op dat moment dacht ik dat het de machineruimte was waar alle pompen en de generatoren voor het gebouw stonden, dat er wellicht een generator in de kelder was ontploft. Na twintig jaar in het gebouw weet je wanneer iets van beneden komt en wanneer het van boven komt (applaus van het publiek).
Toen begon iedereen te schreeuwen. De explosie was zo hevig dat alle muren waren gescheurd. Het complete plafond was op ons neergekomen en de sprinklerinstallatie werd geactiveerd. En net toen ik wilde vertellen dat het een generator was, hoorden we BOEM… helemaal bovenin het gebouw. De inslag van het vliegtuig. Twee verschillende gebeurtenissen, op twee verschillende tijdstippen. Later dacht ik dat ze het waarschijnlijk niet goed hebben laten samenvallen. Wellicht was de explosie in de kelder bedoeld om het fundament - op het moment van de inslag aan de top van het gebouw - te verzwakken, zodat het automatisch om zou vallen. Maar dat gebeurde niet.

Toen dat gebeurd was hoorde je opnieuw overal geschreeuw. Een persoon kwam het kantoor binnen rennen, roepende: “Explosie!, explosie!, explosie! Hij had zijn armen voor zich uitgestoken en zijn huid was van onder zijn oksels tot aan zijn vingertoppen losgekomen en hij steunde op zijn beide handen. In eerste instantie wist ik niet wat het was, ik dacht dat het stukken kleding waren. Maar toen realiseerde ik mij dat het zijn huid was en ik vroeg: Wat is er gebeurd? Wat is er gebeurd? Toen ik uiteindelijk naar zijn gezicht keek zag ik dat hij daar ook gedeeltes miste. Het was een zwarte man uit Honduras, genaamd Philippe David. Ik kende hem (toen) niet. Hij werkte voor Adamark, het bedrijf dat de watermachines met water vulde en snoepautomaten met snoep. Hij bevond zich op de B2 verdieping toen de explosie zich voordeed en hield zijn handen voor zijn gezicht vanwege het vuur. Dat is hoe hij verbrand raakte (William laat een foto van de man op het scherm zien).		De getuigenis van de gedoodverfde held Rodrigues over zware kelderexplosies werd ook op 9/11 al bevestigd door Kenny Johannemann. Op dat moment waren de Twin Towers nog niet ingestort. Johannemann zou op 31 augustus 2008 zelfmoord hebben gepleegd. Barry Jennings, een andere zeer belangrijke getuige van zware explosies in WTC 7, overleed op 19 augustus 2008, een week voordat het NIST-rapport na jaren van wachten opheldering zou gaan geven over de oorzaak van instorting. Zie ook de getuigenis van Barry Jennings

Op dat moment zei ik: Niet bewegen! Ik pakte de telefoon om de afdeling medische noodgevallen te bellen, gevestigd in gebouw WTC 2, de South Tower. WTC 1 en 2 waren via de kelder met elkaar verbonden. Op het moment dat ik de telefoon oppakte hoorde ik nog een explosie. Die was zo hard dat het hele gebouw ervan wankelde en muren opnieuw scheurden. De mensen dachten dat het een aardbeving was en gingen onder de deurkozijnen staan. Maar ik zei: Nee, ik denk dat het een bom is. En de reden waarom ik dat zei was omdat ik de bomaanslag in 1993 had meegemaakt. Ik zat toen gedurende vier uur vast in een lift. Ze hebben dwars door een muur moeten hakken om ons eruit te halen. Dus automatisch dacht ik dat het een bom was.
Ik zei dat we naar buiten moesten gaan, nam 15 mensen mee en bracht ze buiten het kantoor, over het laadperron, over een verhoging en buiten het gebouw. Ik droeg meneer Philippe op mijn rug tot ik een ambulance zag. Ik hield die aan en zette meneer Philippe erin. Hij ging toen in coma en op datzelfde moment hoorde ik: “Er vloog een vliegtuig in het gebouw, er vloog een vliegtuig in het gebouw!”
Ik stond aan de basis van het gebouw toen ik mij omdraaide. Weet je, wanneer je aan de basis van dat gebouw staat en je kijkt omhoog, dan kun je de top niet zien. Dat is exact wat gebeurde. Ik zag het gat, het vuur, de rook en plotseling realiseerde ik mij dat ik de antenne op de top van het gebouw niet kon zien. Toen schoot het door mijn hoofd: Oh, mijn God de mensen van Windows on the World, het restaurant bovenin het gebouw van 106 verdiepingen.
Ik had elke morgen ontbijt met die mensen. Ik vertelde al dat ik de trappenhuizen schoonmaakte, van boven naar beneden. Zij hadden een keuken voor werknemers en ik ging altijd daarheen en sprak met die mensen. Bedenk dat ik alle zesenzeventig mensen kende die daar dood gingen, dus toen ik dat zag schreeuwde ik: We moeten terug!
Maar niemand wilde terug.
 

TOP		Overzicht

Supervisor Antonia Santalamakia zei: “Nee Rodriguez, je blijft hier!” Een vent drie keer zo groot als ik en gewichtheffer zegt dus: “Rodriguez, blijf hier!”
Ik zei: We moeten terug naar binnen, we moeten die mensen helpen. Maar hij zei: “Nee, nee, je blijft hier!”
Ik pakte de radio van de beveiligingsman en rende terug het gebouw binnen, door de kelders rechtstreeks naar de North Tower (applaus van het publiek). Overal lag water vanwege het sprinklersysteem . Waarom zou het sprinklersysteem in de kelder geactiveerd worden terwijl het vliegtuig de top raakte? Denk daar eens over na. Is dat logisch? Nee!

ZUIDTOREN
Ik rende naar de South Tower waar het OCC was gevestigd, het Operation Control Center dat na 1993 was ingesteld. Ze gaven 155 miljoen dollar uit om het gebouw na die bomaanslag beter te beveiligen en te vernieuwen (…). Daar was dus het controlecentrum en weet je wat? Toen ik daar aankwam en op de ramen bonsde, was er niemand, er was niemand! Het controlecentrum waar ze alle camera’s hadden, alle opnamen!
Ik vond iemand met de naam Jimmy Barret. Hij was in het andere gebouw (Zuidtoren) en wist niet wat er gebeurd was. Ik schreeuwde tegen hem: Je moet eruit! Dat geeft je een idee. Hij bevond zich in de kelders van de South Tower (…). Toen vond ik een vrouw die werkte voor het Marriot Hotel. Ze stond op een podium zoals dit (wijst naar zijn spreekgestoelte), bij een ingang voor werknemers van het Marriot. Ze hoorde alles en ik vroeg: Wat doe je hier nog? Ga naar buiten, nu! Weet u wat ze zei? “Dat kan ik niet, ik ben nieuw en ik wil niet ontslagen worden.” Zulke onnozelheid omdat ze het gewoon niet wist. Ik duwde haar dus naar buiten en rende weer naar de andere toren.

In de North Tower stond dus veel water. En daar vond ik een vent die werkte voor een recyclingbedrijf. Hij zei: “Ik hoor geschreeuw.” Het World Trade Center had 150 liften in het complex. Ik legde mijn oor tegen één van de liften en hoorde twee mensen tegen elkaar praten en om hulp roepen. Ze riepen: “We verdrinken!”
Dat leek niet logisch zodat ik probeerde te begrijpen wat er aan de hand was. (...) Het bleek al het water van de sprinklers te zijn. Dat liep in de liftschacht waarin zij, omdat hun lift tussen B2 en B3 vastzat, zaten ingesloten. Het water stond al tot hier (wijst naar zijn middel). Op dat moment… en laat ik jullie vertellen dat ik nooit gelovig ben geweest, ik was agnostisch, geloofde nergens in. Maar op dat moment zei ik: God, help mij alstublieft! Ik keek om mij heen en vond een metalen pijp in een deel van het gebouw dat vrij behoorde te zijn van bouwmateriaal. Ik nam die pijp en zette hem op de deuren van de lift en met hulp van Barret kregen we ze open. De deuren openden deze kant op omdat het een vrachtlift was (geeft een op en neergaande beweging aan). Toen de bodemdeur naar de vloer kwam stroomde al het water aan mijn kant met kracht de liftschacht in en het schreeuwen nam toe. Toen ik naar beneden de liftschacht inkeek zag ik dat de lift te diep zat. En weer zei ik: God, help me alstublieft!
Plotseling herinnerde ik mij dat in deze ruimte de vuilpersen van het gebouw stonden en dat de elektriciens daar hun ladders hadden om lampen te kunnen vervangen of aan de bedrading te werken. Zij borgen ze (de ladders, red.) altijd goed op en hingen ze met kettingen aan het laadperron. Ze deden dat omdat je daar met een vrachtwagen naar binnen kon rijden en ze kon stelen. Ik zei: Laat me er één vinden, eentje maar! Toen ik daar aankwam, dames en heren, bleek de enige ladder die niet vast zat, de langste van allemaal te zijn. Dat was dus een wonder op zichzelf. Ik pakte de ladder en ging weer naar binnen naar de liftschacht, zette de ladder daarin, daalde af, opende het luik en haalde die twee mensen eruit.
Eén van hen, Salvatori Giembanco, was een schilder van de Port Authority - ik kende hem niet - en een bezorger. Hij vertelde mij dat er een gigantische explosie in de kelder was geweest, dat er vuur was en dat zij zich daarvoor geprobeerd hadden te verbergen door in de lift te stappen. Waarna de deuren sloten, de lift naar beneden ging en vervolgens zonder stroom kwam te zitten.

MASTERKEY

Ik bracht hen buiten het gebouw, zette hen in een ambulance en ging weer terug het gebouw binnen. (…)
Terug de kelder vond ik opnieuw iemand. Politieagent David Lemagne. Hij was de persoon die verantwoordelijk was voor de K9 unit en voor de reddingsoperaties van de Port Authority. Hij vroeg: “Willy, heb je de sleutel bij je?” Ik zei: "Ja." Hij bedoelde de masterkey. Er waren slechts vijf masterkey’s voor het gehele complex. Personeel van de Port Authority hadden de andere vier. Zij waren getraind in ontsnappingen, eerste hulp en reddingswerkzaamheden. Zij waren de eersten die naar buiten renden!
Dit is de masterkey dames en heren (William haalt een sleutel aan een kettinkje uit zijn zak, onder luid applaus). Wij noemden dit ‘de sleutel van hoop’ omdat het veel mensen hoop geeft. Ik zei: Laten we gaan. We gingen van de kelder naar de lobby. Toen we in de lobby kwamen waren alle brandweermannen daar. Ze stonden daar te wachten met een… wat wij een ‘toegangssleutel’ noemen. Een sleutel die je voor de liften kunt gebruiken. Als er een lift beneden is dan zal die meteen naar boven komen of als hij boven je is zal hij meteen naar beneden, naar je toe komen. Ik vroeg: Waar wachten jullie op? Er zijn geen liften. Volg mij maar, ik weet de weg om boven te komen. En we gingen op weg via de trappenhuizen.

Het was heel zwaar voor die arme kerels, omdat ze zoveel apparatuur moesten meetorsen, we hebben het dan over een 70 tot 125 pond aan apparatuur in hun rugzak! Terwijl we naar boven gingen botsten zij tegen ons en de mensen die naar beneden kwamen op, omdat de trappenhuizen niet breed genoeg waren. Maar we kwamen steeds hoger. Terwijl we klommen hoorden we kleine explosies die afgingen, PAHH!, PAHH!, in verschillende delen van het gebouw.
Ik vroeg aan een brandweerman, wat zijn dat? Hij antwoordde: “Ik denk dat het de gastanks van de keukens zijn.” Welnu, dat was erg onlogisch omdat het een klasse A gebouw was. Alle keukens waren elektrisch! Dus dat klopte niet. Waar kwamen die explosies vandaan?
Oké, waarom is deze sleutel zo belangrijk? Omdat de regels voor een klasse A gebouw in New York zo zijn dat in elke wolkenkrabber drie deuren in het trappenhuis niet opengaan en één wel. Dus om en om gaan er drie niet open en één wel. Wij moesten dus al die deuren openmaken die vanzelf niet open konden. In 1993 was de brandweer met het openbreken van deuren, met pogingen op de verdiepingen te komen, teveel tijd kwijt. Dat is waarom deze sleutel zo belangrijk is. Het opend alles in het gehele complex. De reden waarom ik deze sleutel had, was omdat ik in 1996 in het trappenhuis naar beneden was gevallen en het verscheidene uren duurde eer ik hulp kreeg. Gedurende drie of vier uur konden ze mij niet vinden. Dus ik spande een rechtszaak tegen de Port Authority aan om een sleutel te krijgen en die kreeg ik. Ik won. Ik denk dat ik daar de ervaring opdeed rechtszaken aan te spannen en dit allemaal te doen (lachend publiek).

Terwijl we naar boven gingen… weet je… iets waar mensen niet over praten en het breekt mijn hart… is het onophoudelijke schreeuwen dat ik hoorde van mensen in de liften en die ik niet kon helpen. Mensen die schreeuwden om hulp. Jullie vragen mij wat mijn grootse nachtmerrie is. Ik heb er twee en dit is waarschijnlijk degene die ik mij bijna elke dag herinner. Telkens als ik in een lift sta en naar boven naar mijn kamer ga dan komt het in mijn gedachten. Dan hoor ik weer die mensen die schreeuwen om hulp. En het breekt je hart, dat doet het werkelijk. Deze mensen hadden geen kans.
We gingen door naar boven. Een man vertelde mij dat er op de zevenentwintigste verdieping een man in een rolstoel stond die hulp nodig had. Ik vertelde dat aan de leiding van de brandweer en rende de trappen af om hen te laten weten dat het iemand met een rolstoel was. De reden waarom ik weer naar beneden ging… - weet je, ik had geen apparatuur op mijn rug, geen brandweerpak aan, niets. Ik deed de trappen elke dag, dus was ik in die dagen zelfs in een betere fysieke conditie dan de brandweerlieden. Dat was mijn routine en mijn werk (…). De brandweer vertelde mij dat ze de gehandicapten altijd als laatste hielpen, zodat deze niet de reddingsoperaties voor de meerderheid zouden vertragen.

   
BRANDWEER EN BEPAKKING
Daarna ging ik weer naar boven. Toen we op de zevenentwintigste verdieping aankwamen, liet een hele eenheid brandweerlieden zich in de gang zakken, de één na de ander, omdat ze niet continue achter elkaar omhoog konden klimmen. Het was voor hen fysiek onmogelijk om door te gaan. Ze gooiden hun apparatuur af, hun jassen, hun laarzen en gingen op de vloer zitten. Een schokkend moment voor mij en ik zei: O mijn God, straks moet ik het alleen doen. Ik herinner mij dat David Lemagne vroeg: “Willy, ken jij deze verdieping?” Ja, zei ik. Hij vroeg: “Waar kan ik water krijgen?” Ik zei: Aan de andere kant is een automaat met water, laten we gaan. Hij brak de automaat open en wij gooiden flessen water in afvalemmers en brachten die naar de brandweerlieden en gaven hen allemaal een fles water.
 

TOP		Overzicht

Ik herinner mij ook dat ik mijn moeder belde met een telefoon die in dat kantoor nog werkte. Mijn moeder was in Puerto Rico, maar ik wilde haar laten weten dat er een ongeluk was gebeurd, voor het geval ze er iets in het nieuws over hoorde, en dat ik oké was. Toen zij de telefoon oppakte zei ze meteen: “Wat doe je daar nog?”

Iedereen in de wereld, behalve wij, wist al wat er gebeurd was. Ze zei: “Ga meteen naar buiten!” Ik antwoordde: Dat kan niet, ik ben deze mensen aan het helpen. Zij kennen het gebouw niet, maar maak je geen zorgen. En hier loog ik tegen haar. Ik zei dat ik wel naar bepaalde delen van het gebouw zou gaan, maar niet naar het deel dat in brand stond. Terwijl mijn feitelijke bedoeling was naar Windows on the World te gaan en mijn vrienden daar te helpen. Dat was mijn motivatie en de kracht die mij aanzette naar de top te gaan. Omdat ik wist dat die mensen daar vast zaten.
Ik hing de telefoon op en ik kreeg een oproep van mijn supervisor. Hij zei: “Rodriguez, verlaat het gebouw onmiddellijk, verlaat het gebouw onmiddellijk!” Ik zei: Dat kan ik niet, ik help de brandweer. Hij zei: “Dat is je werk niet, kom naar buiten!”

AMONIUMNITRAAT
Ik zette de radio af en ging door met de klim naar boven; opende deuren en liet mensen naar buiten, totdat ik op de drieëndertigste verdieping kwam. Daar had ik een bergruimte met diverse spullen. Op elke zestiende verdieping had ik een kleine kast met spullen. Ik wilde stofmaskers pakken en ze aan de mensen geven die op hun weg naar buiten waren, vanwege de rook die in de trappenhuizen ontstond. Het was een bijtende rook. Het leek op ammoniak dat je keel dichtkneep. Ik sprak er (later) met professor Jones over (waarschijnlijk wordt hier Steven E. Jones bedoeld, red.). Ik sprak met experts en die zeiden dat het klonk als ammoniumnitraat. Ik bedoel, ik ben geen expert in dit soort dingen. Toen ik die gasmaskers ging halen, vond ik een vrouw. Ze zat bevend op de vloer. Een blonde vrouw, geen schoenen aan, in een foetushouding. Ik zei: Wat doe je hier? Ga naar buiten! Ze zei: “Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet waar ik heen moet gaan.”
Ze was een nieuwe werkneemster en ze wist de weg niet. Welnu, om je een idee te geven… Het World Trade Center hield twee keer per jaar oefeningen. Twee keer per jaar, met een aantal van vijftigduizend werknemers, kom nou toch! Er had een verplichte oefening moeten zijn zodat iedereen die in het gebouw werkte wist waar de uitgangen waren. Dat is één van die tekortkomingen waar we nu aan werken, we trachten te bereiken dat in elk gebouw dat over een bepaald aantal verdiepingen beschikt, verplichte oefeningen worden gehouden. Omdat de wisseling van mensen groot is, mensen worden ontslagen, gaan met pensioen, komen hogerop. Dat is een gegeven. Het World Trade Center was een stad binnen een stad. Deze dame wist niet wat te doen. Ik liet haar opstaan en zette haar in het trappenhuis. Er kwamen mensen naar beneden die ik vroeg om haar mee naar buiten te nemen.
Toen ik weer terug de gang inliep, hoorde ik iets zeer vreemds. Op de verdieping boven mij, de vierendertigste verdieping, hoorde ik dat er zware apparatuur werd verschoven. Jullie kennen de afvalcontainers als die over de vloer worden geschoven, deze stalen afvalcontainers? Het klonk precies als dat. Het was voor de eerste maal dat ik angst voelde tijdens deze hele beproeving, omdat het een lege verdieping was. Ik wist dat het vanaf de nieuwbouw een lege ruimte was, er waren geen binnenmuren, er was geen plafond en geen bedrading. Er was helemaal niets daar. Er hoorde daar dus helemaal niemand te zijn. Toen ik dat geluid hoorde werd ik zo bang dat ik die verdieping oversloeg, ik opende op die verdieping niet de deur.

"We zijn vijfenzestig kwijt!"
Ik ging door met naar boven gaan totdat ik op de negenendertigste verdieping kwam. Toen ik op die verdieping aankwam, kwam uit het andere trappenhuis, er waren drie trappenhuizen: A, B en C, politieagent David Lemagne met twee brandweerlieden. Terwijl we stonden te overleggen wat we vervolgens zouden gaan doen, hoorden we: BOEM!!! De inslag in de andere toren. Die was zo hevig dat ons gebouw heen en weer schudde en we bijna onderuit gingen. Plotseling hoorden we: BOEM!, BOEM!, BOEM!, BOEM! En op de radio: “We zijn vijfenzestig kwijt! We zijn vijfenzestig kwijt!” Men bedoelde daarmee dat de vijfenzestigste verdieping was ingestort en nu vloer bij vloer, bij vloer instortte tot aan de vierenveertigste verdieping, de Sky lobby vijf vloeren boven ons. Ik schreeuwde: “We moeten naar boven, we moeten naar boven!
Agent Lemagne zei: “Rodriguez jij hebt genoeg gedaan, jij wordt hier niet voor betaald.” En ik zei: Wat? Ik ga naar boven! Hij zei: “Nee, je blijft hier, jij bent een burger en ik ben voor jou verantwoordelijk.”
Ik zei: Sorry, ik geef de sleutel aan niemand anders. Ik ga omhoog. En hij zei: “Je kunt mij beter helpen met de persoon in de rolstoel op de zevenentwintigste verdieping.” Ik antwoordde: David, ik ga naar beneden (naar die man in de rolstoel) maar daarna kom ik meteen weer omhoog. (…) Dus rende ik naar de zevenentwintigste verdieping. Toen ik daar aankwam riep ik naar de brandweerlieden: Ik heb orders om deze man nu meteen naar buiten te brengen.
Hij werd uit zijn rolstoel gehaald, op een reddingsdraagbaar gelegd en stevig vastgebonden. (...) Via het trappenhuis gingen we naar beneden.

Terwijl we naar beneden gingen leek het wel op de film ‘Towering Inferno’, omdat overal om ons heen van het plafond en de muren brokstukken naar beneden kwamen. De TL-verlichting, die lange buizen, die zich in de trappenhuizen bevonden, hoorde je allemaal tegelijkertijd breken doordat het gebouw zo heen en weer schudde: clash, clash, clash, clash. Terwijl we naar beneden gingen zaten we in het donker. Noodverlichting? Op sommige verdiepingen werkte die, op andere niet. Intercom-oproepen om het gebouw te verlaten? Wij hebben ze niet gehoord, ondanks dat de eigenaren zeiden dat ze er wel waren. Het was nog een behoorlijk verlies voor Motorola omdat de radio’s niet werkten. (de radio-apparatuur waarmee de brandweer moest werken was door Motorola geleverd, noot red.).

We bereikten de lobby! Wat denk je dat ik zag toen we in de lobby kwamen? De liften, de personenliften waren aan de onderzijde op deze wijze verbogen (spreidt zijn handen uiteen) de deuren, de aluminium deuren. Een aanwijzing dat iets zeer krachtigs van onderen kwam. Ik bedoel, je hoeft toch geen genie te zijn om je te realiseren dat daar iets mis was? Toen zei een brandweerman tegen mij: “Ga vast vooruit en zorg dat er een ambulance klaar staat.” De andere toren was al ingestort toen wij op weg naar beneden waren. Ik herinner mij dat ik tegen de man van de rolstoel zei: Maak je geen zorgen, eerdaags gaan we samen een biertje drinken. En hij zei: “Ja, ja, ja.”

Ik drink niet eens, maar ik wilde hem motiveren om door te gaan. Ik zocht net naar een manier om te bevatten wat er gebeurde toen mij werd verteld een ambulance te zoeken. Daarbij merkte ik op dat de hele ruimte aan mijn linkerzijde was verwoest. Overal lag stof. De camera’s, de beveiligingscamera’s, hingen aan hun bedrading naar beneden. Dat prachtige marmeren beeld… iedereen die ooit naar het World Trade Center kwam herinnert zich dat marmeren beeld boven de ingang, het lag in stukken gebroken op de vloer. Het enig zichtbare waren de cementresten waar het beeld had gehangen.

"Niet achterom kijken!"
Ik ging naar de voorkant van het gebouw, de Westside Highway ingang, de hoofdingang. Toen ik daar kwam waren alle ramen in stukken gebroken. Geen enkel raam was nog intact, nergens. Ook was er nergens meer een draaideur. Ik ging naar de voorkant en opeens hoorde ik: “NIET ACHTEROM KIJKEN!, NIET ACHTEROM KIJKEN!” De politie had het gebied rondom het financiële centrum afgezet, ongeveer een half blok verderop, en zij riepen dat ik niet achterom moest kijken. Maar wat doe je als ze dat zeggen? (Lachend publiek.)
Ik draaide mij om en keek… en dames en heren…(William wordt emotioneel en zegt met verstikte stem): Ik zag de lichamen van hen die uit de ramen waren gesprongen… Ik zag… alsof ze aan de grond waren gesmolten… vanwege de impact… En die vrouw van de drieëndertigste verdieping… die ik hielp ontsnappen…ik vond haar in tweeën gesneden, omdat het glas dat van de top van het gebouw was gevallen haar in tweeën had gesneden… als een guillotine.
Toen hoorde ik: “RENNEN!, RENNEN!, RENNEN! Ik keek omhoog naar de linkerzijkant en zag dat het Marriot Hotel bijna was verdwenen en overal lagen lichamen. Ik riep: God, help me! Het enige wat ik zag was een brandweerwagen die voor het gebouw stond en ik dook daar onder. Toen begon het gebouw van bovenaf in te storten en hoorde je: BOEM!, BOEM!, BOEM!
De vrachtwagen (boven me) zakte steeds lager. Alles wat ik wist te zeggen was: Alsjeblieft, laat mijn moeder niet mijn lichaam in stukken zien, laat haar mij nog herkennen, alsjeblieft, alsjeblieft. Ik wilde niet dat mijn moeder zou zien wat ik zojuist had gezien. Plotseling was er stilte en toen kwam de stofwolk eraan en was er overal stof. Toen zei ik: Ik ben niet dood gegaan doordat ik geplet werd, maar nu ga ik dood vanwege de stof, omdat ik geen adem meer kan halen. Je voelde je longen uitzetten en samentrekken en ik zei: Dit wordt een langzame dood. En alles wat ik nog in mijn hoofd had zitten was die arme vrouw die in tweeën lag. Het meest afschuwelijke dat ik ooit in mijn leven had gezien. Toen zei ik: Ik ga dood, dit is het.

Veel van jullie hoorden al eens dat ik gedurende 30 jaar een goochelaar was. (…) Ik deed de ontsnappingsacts, je weet wel met zo’n dwangbuis en dat soort dingen. Eén van de trucks die ze je leren is dat je het zo lang mogelijk moet laten duren en dat is exact wat ik toen deed. Ik trachtte mijn ademhaling en concentratie te controleren. Zie wat er gebeurde. Ik had verwacht dood te gaan, maar gelukkig waren CNN en Global Vision uit Brazilië aan de overkant van de straat bezig. Zij gaven heel precies aan waar zich de laatste man bevond die uit het gebouw was gekomen. Dat is waarom een reddingsoperatie werd ondernomen. Ik werd onder het puin vandaan getrokken. Ze waren nog wat in de war omdat ik een jasje aanhad waarop ‘Safety 11’ stond. Het leek op een jas van de brandweer, dus dachten ze dat ik van de brandweer was.
Ik bleef binnen de omtrek van het gebied en keek uit naar mensen. Sorry als ik iets teveel in detail treed. Ik ging terug naar de vrachtwagen om te kijken of er nog iemand was. Ik bleek juist op tijd onder die truck vandaan te zijn getrokken omdat meteen daarna de banden klapten. Ik was dus precies op tijd gered. Ik ging naar het gebied van de overkapping die de North Tower met het financiële centrum verbond (…) en zag twee laarzen. Ik trok aan de laarzen maar hield alleen de laarzen in mijn handen. Toen ik erin keek zag ik de benen van de brandweerman. Ik begon te schreeuwen en alle andere brandweerlieden kwamen naar me toe. Zij begonnen de resten te bergen, omdat er niets anders was.
Ik bleef daar voor uren. Ging slechts even weg om wat water te drinken. Dat was hoe ik door de media werd ontdekt. (…) Zij begonnen mij te interviewen en ik sprak over de explosies die ik had gehoord, de persoon in de rolstoel, alles. Die dag sliep ik niet en ook de volgende dag niet. Vanuit de hele wereld werd ik gebeld. 24 uur per dag. Het probleem was dat de dame van Global Vision, uit Brazilië, een persbericht rondstuurde met daarin mijn telefoonnummer. Mijn telefoonnummer! Dus werd ik gebeld uit Montevideo, uit Argentinië, uit Koeweit, overal vandaan. Ik dacht nog: Hoe ga ik die rekening betalen? (Lachend publiek).

TOP		Overzicht

NA 9/11 (…) Na die tijd, organiseerde ik (voor) de families. Ik kwam op voor de Latijns-Amerikaanse groep slachtoffers, omdat ik zag dat zij geen rechtvaardig deel van de aan de slachtoffers beschikbaar gestelde fondsen ontvingen. Samen met een groep families ging ik naar de regering om te vragen of er een commissie kon komen die onderzoek ging doen naar 9/11. Toen we daar waren zei de president, zoals jullie allemaal weten: “We hoeven niets te onderzoeken, we weten wie het deed.” Dat was nu precies het verkeerde om tegen de families te zeggen, omdat we (om die reden) extra hard aan de slag gingen. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar (applaus van het publiek). Het probleem was dat we iemand van de families in de commissie wilden (Rodriguez doelt op de 911-Onderzoekscommissie, noot red.), maar zij zeiden: “Dat zullen we nooit toestaan.” Dat deden ze ook niet. We stelden 167 vragen op voor de commissie. Daarvan werden er 27 beantwoord, wat gebeurde er met de andere? Vervolgens was ik één van de laatste personen die moesten getuigen. Maar ze wilden mijn getuigenis achter gesloten deuren (maakt een vragend gebaar met zijn handen). Iedereen getuigde op de nationale televisie. Herinnert u zich de verhoren nog? Ik getuigde en tot dat moment geloofde ik nog dat ze het juiste deden. Totdat het uiteindelijke rapport uitkwam. Wat een verrassing! -GETUIGENISSEN GENEGEERD- Mijn getuigenis stond er niet in, alsof het slechtst gezeur en onzin voor hen was. Tweeëntwintig mensen die ik bereid had gevonden om voor hen te getuigen, brandweerlieden, slachtoffers, overlevenden, die gelijkwaardige ervaringen hadden als ik, werden nooit opgeroepen. Dames en heren (William laat videobeelden op het scherm zien en vertaalt wat een Spaans sprekende man vertelt): “Wij waren het trappenhuis van toren 1 van het WTC aan het schoonmaken. We hoorden zoiets als een bom waarop de lichten uitgingen. Bij de deur aan de uitgang kwam een bal van vuur naar beneden, terwijl ik op de vloer was. We werden geraakt door een stoot hete lucht en de ruimte vulde zich met rook. Op dat moment dacht ik dat het een bom was. Ik zei tegen Gino dat we naar buiten moesten, maar ik kon niet want ik was gewond. Er was een explosie, er was hete lucht en mijn haar was verbrand.” Rodriguez vervolgt: Welnu, dat was José Sanches. Ik bedoel, hij was beschikbaar om te getuigen. Hij was in de kelderruimte. Hij werd echter nooit opgeroepen. Die andere man, Gino, werd ook niet opgeroepen. Philippe David overleefde het (de man die het kantoor binnenkwam en waarbij de huid van de armen los hing - noot, red.). Gedurende 13 weken lag hij in coma. Ze regelden een ontmoeting voor de nationale televisie en zijn verhaal ging de hele wereld over, maar… in het Spaans. Zie je, ons verhaal in het Spaans was perfect. “Oh,” zeiden ze, “We vertalen het wel als we het uitzenden.” In het Engels was het totaal anders, constant. Ook Salvatore Embanco overleefde. Zijn verhaal werd nooit verteld, ondanks dat ook hij door de nationale televisie benaderd was. De reden waarom we dit doen is omdat we de waarheid verschuldigd zijn aan de slachtoffers, de overlevenden en zij die door 9/11 getroffen zijn. De reden waarom ik dit doe is omdat ik tweehonderd vrienden verloor vanwege 9/11. Tweehonderd mensen die niet meer over de mogelijkheid beschikken om de waarheid op te eisen. Zij hebben geen stem meer en ik leef nog vanwege een wonder. Ik werd gevraagd om de politiek in te gaan, maar toen ik vragen ging stellen keken ze allemaal de andere kant op. Zij wilden mij wel ontmoeten, maar enkel om te pochen.     WAARHEID 9/11 Het is dus de motivatie, de vrije beschikking en het enthousiasme. Ik geef om niets anders, want ik wil de waarheid. U hebt gezien dat ik door hen ben uitgenodigd. Ik had een televisieshow op PBS (Public Broadcasting Service) in New York. Ze boden mij films, boeken, alles. Ik zei: Nee, vergeet het maar. Het gaat mij niet om het geld. Ooit was ik dakloos en (toch) zamelde ik 122 miljoen in. Geloof mij niet op mijn woord, ga naar het Internet, doe uw eigen onderzoek en je zult het daar allemaal vinden. Ik deed PSA (Production Service Agreements/Announcements) voor de gemeenschap om fondsen te werven. Ik ontving geen dubbeltje. Ik vond mijzelf terug onder een brug. Dus laat u niet van de wijs brengen door dit beeld (wijst op zijn pak). Dit is hetzelfde pak dat ik gisteren droeg (luid applaus). Het enige dat anders is, is de das. Ik doe dit met steun van donaties. Ik ga de hele wereld over. Weet u… we moeten de waarheid weten. (…) Zij (regering, kopstukken in overheidsposities, noot red.) hebben een plan. Ze gebruikten onze tragedie voor het creëren van hun eigen ‘War on Terrorism’; wat niets meer is dan een drogreden. In de (rest van de) wereld is men meer voorbereid en beschikt men over meer informatie betreffende 9/11 dan wij (applaus). Probeer dus alstublieft de feiten op een rijtje te krijgen… en God zegene u (staande ovatie).

Eerbetuigingen aan hulpverleners die slachtoffer werden op 9/11

   

TOP		Overzicht